Ayvalığa gitmişiz. En az 10 belki de 15 katlı bir apartmanın üçüncü ya da dördüncü katında, geniş balkonlu bir dairede yaşıyormuş.  Apartmana uzaktan bakıyorum. Gece orada kalmışız. Öldüğünden haberi yokmuş. Derken üzerinde mavi parlak bir eşofman takım ile çıkıveriyor ortaya, güleç yüzüyle. (İlk tanıştığım gün de öyle bir eşofmanı vardı üzerinde, Maltepe T3 buluşması yapmıştık.) Hava güneşli, pırıl pırıl.  Birden yandaki uzun apartmanın çatısında görüyorum. Bir kadın var, onunla konuşuyor. Sabahın erken saati.  Sohbet ediyor onunla. Yanımda birileri var, kim bilemiyorum. Bekliyoruz aşağı insin diye. Upuzun merdivenlerden bir anda  iniyor.  “Ooo hoşgeldiniz” diyor . “Niye geldiniz ki” diyor. Haberi yok öldüğünden. Birşey diyemiyorum. Bir yumru oturuyor boğazıma. Niye geldiniz der gibi bakıyor. Elini uzatıyor sıkışmak için. Dayanamıyorum sarılıyorum.  Kucaklıyorum. Gözyaşları ile uyanıyorum. Yanımda oğlum, kafasını sokmuş boynuma, uyuyor derin derin.

Bunları yazarken ezan okunuyor. Sabahın karanlığında, sessizliğinde. Saat 04.40 Günlerden Perşembe, 29 Temmuz 2021 bugün ikinci gün.
Hala akıyor gözyaşlarım.

6 Ağustos 2021 – Osak veda etti.